همدلی افراطی: مانعی بزرگ در مسیر درمان شناختی رفتاری

همدلی، یکی از اصول مهم در درمانگری است. اما آیا می‌دانید که همدلی بیش از حد می‌تواند به جای کمک به درمان، به یک مانع بزرگ تبدیل شود؟ در درمان شناختی رفتاری (CBT)، همدلی افراطی می‌تواند منجر به وابستگی بیمار به درمانگر، تقویت نقش قربانی و در نهایت، کند شدن روند بهبودی شود.

جودیت بک، یکی از پیشگامان CBT، بر اهمیت تعادل در همدلی تاکید می‌کند. به گفته او، درمانگر باید همدل باشد، اما نه به اندازه‌ای که در حل مشکل بی‌اثر شود. رابرت لیهی نیز با این نظر موافق است و معتقد است که در برخی موارد، مانند سوگ، همدلی بیش از حد می‌تواند مانع از پذیرش واقعیت و حرکت به جلو شود.

پس چگونه می‌توان بین همدلی و درمانگری تعادل برقرار کرد؟

تعیین حد و مرز: درمانگر باید بتواند بین همدلی و دخالت بیش از حد مرز مشخصی قائل شود.
تمرکز بر حل مسئله: به جای صرفاً همدلی با مشکلات بیمار، باید به دنبال راه حل‌های عملی باشیم.
تقویت توانمندی‌های بیمار: هدف درمان، صرفاً تسکین درد نیست، بلکه توانمندسازی بیمار برای مقابله با مشکلات است.
در نهایت، همدلی یک ابزار قدرتمند در درمان است، اما باید با احتیاط و آگاهی استفاده شود. درمانگران باید بتوانند بین همدلی و درمانگری تعادل برقرار کنند تا بهترین نتیجه را برای بیماران خود به ارمغان آورند.

نظر شما درباره این موضوع چیست؟ آیا تا به حال با نمونه‌هایی از همدلی افراطی در درمان مواجه شده‌اید؟

@drsmrazavi

#درمان_شناختی_رفتاری #CBT #همدلی #درمانگر #روانشناسی #روان_درمانی

سایت مرکز روانشناسی میلاد
www.Miladcom.ir